Nabożeństwa okresowe

Nabożeństwo fatimskie w naszej parafii:

Na pamiątkę objawień Matki Bożej w Fatimie oraz na przebłaganie za grzechy nasze, naszych rodzin i wymodlenie potrzebnych łask za pośrednictwem Najświętszej Panienki, każdego trzynastego dnia miesiąca od maja do października odbywa się Msza Fatimska. Wspólnie z księdzem idziemy z figurką Matki Bożej Fatimskiej wzdłuż kościoła lub modlimy się w kościele - odmawiamy różaniec i śpiewamy pieśni ku czci Matki Najświętszej.

Objawienia w Fatimie:

Fatima to obok Lourdes i Jasnej Góry jeden z głównych ośrodków kultu maryjnego na świecie.

Jej znaczenie wiąże się z objawieniami Matki Bożej w 1917. Objawienia trwały od 13 maja do 13 października na małym skrawku ziemi należącym do rodziny dos Santos, zwanych Cova da Iria (Kotlina Pokoju), położonych w pobliżu wioski o nazwie Fatima. Powiernikami objawień było troje dzieci: Łucja dos Santos (10 lat) i dwoje jej młodszych kuzynów Marto: Franciszek (9 lat) i Hiacynta (7 lat). Matka Boża ukazała się im na krzewie zwanym ilex, będącym karłowatą odmianą dębu, mierzącym nieco ponad metr wysokości.

Sześć objawień Matki Boskiej w Fatimie było poprzedzonych trzema objawieniami Anioła.

Pierwsze objawienie Matki Bożej:

Matka Boska objawiła się po raz pierwszy w Fatimie 13 maja 1917 r. Dzieci bawiły się, kiedy nagle ujrzały błysk światła. Myślały, że burza się zaczyna i zebrały owce razem, aby zabrać je do domu. Jeszcze raz ujrzały błysk światła a wkrótce potem zobaczyły powyżej małego drzewka dębu skalnego, Panią ubraną całkowicie na biało i świecącą bardziej niż słońce. Oni stali tak blisko, że byli w tym świetle. Piękna Pani powiedziała : „Nie bójcie się, Ja was nie skrzywdzę. Przyszłam z Raju, Ja przyszłam poprosić was, abyście przychodzili tu każdego 13-ego dnia miesiąca, przez 6 miesięcy, o tej samej porze. Potem wam powiem kim jestem i czego oczekuję.”

Drugie objawienie Matki Bożej:

Drugie objawienie miało miejsce w Święto świętego Antoniego z Padwy. Matka Boska prosiła, aby dzieci codziennie odmawiały różaniec. Ona obiecała zabrać Hiacyntę i Franciszka wkrótce do Nieba. Łucji, Matka Boska powierzyła misję pozostania na świecie w celu ustanowienia nabożeństwa do Jej Niepokalanego Serca.

Trzecie objawienie Matki Bożej:

Trzecie objawienie, 13 lipca i wydaje się być najbardziej kontrowersyjne z wielu powodów: to objawienie z Fatimy, daje tajemnicę w trzech częściach, którą to tajemnicę dzieci strzegły gorliwie. Pierwsze dwie części, wizja piekła i zapowiedź przyszłej roli Rosji i sposoby jak zapobiegać temu, nie były ujawnione do czasu, aż Siostra Łucja zapisała je w trzecim życiorysie, na prośbę biskupa, w 1941 r. Trzecia część, zwykle zwana Trzecią Tajemnicą, była potem zakomunikowana biskupowi, który wysłał ją do papieża Piusa XII, nie czytając jej.

Czwarte objawienie Matki Bożej:

W dniu 13 sierpnia 1917 dzieci były w więzieniu w Ourem, kilka kilometrów od Fatimy. Hiacynta we łzach oferowała wszystko w intencji nawrócenia grzeszników. Czas, gdy Matka Boska miała się objawić minął. Dwadzieścia tysięcy ludzi w Fatimie widziało i słyszało huk piorunów oraz jasny błysk światła na czystym, niebieskim niebie. Słońce zbladło a cała atmosfera się zmieniła na kolor matowy, chorobliwie żółty, podczas, gdy jasna chmura, o pięknym kształcie objawiła się i uniosła się w powietrzu na chwilę ponad drzewem dębu - miejscem objawień.

Matka Boska objawiła się dzieciom 19 sierpnia na obszarze, który jest nazywany Valinos, w małej wiosce koło Fatimy. Matka Boska jeszcze raz się objawiła ponad drzewem dębu skalnego. Łucja się zapytała: „Czego życzysz sobie ode mnie?” Matka Boska odpowiedziała: „Ja chcę, abyś pojechała do Cova da Iria 30-ego i kontynuowała modlitwę różańcową, a przy ostatnim objawieniu Ja uczynię cud, żeby ludzie mogli uwierzyć.”

Piąte objawienie Matki Bożej:

13 września - pogłoski się rozchodziły, że Bóg zamierza uczynić coś wyjątkowego tego dnia. Mama Łucji, która często biła swoje dziecko, gdyż myślała, że Łucja kłamie, skupiła swoje nadzieje na tym. Ale nic się nie wydarzyło, co uczyniło by objawienia bardziej zrozumiałymi. Łucja ofiarowała swoje cierpienia tak jak Matka Boska ją uczyła: „Mój Jezu, ofiaruję wszystko Tobie, dla Twojej Miłości i jako wynagrodzenie Niepokalanemu Sercu Maryi i za nawrócenie grzeszników”. Matka Boska powiedziała: „Bóg jest zadowolony z twoich ofiar, ale On chce, żebyś założyła pas pokutny tylko na noc”. Dzieci zrobiły te pasy same.

Szóste objawienie Matki Bożej:

Deszczowego dnia - 13 października 1917 w Fatimie, mistyczna Pani objawiła się dzieciom po raz szósty i ostatni. Ponad 70 000 osób było obecnych w Fatimie tego wieczora. Dzieci były jedynymi osobami, które mogły widzieć Ją i Ona deklarowała, że jest Matką Boską. Nagle, deszcz przestał padać i chmury się oddaliły, ukazując słońce. Słońce zaczęło kręcić się wokół i sprawiało wrażenie jakby miało spaść. Ludzie myśleli, że świat się kończy, ale słońce z powrotem przyjęło swoją normalną pozycję na niebie. Tradycyjnie uważa się, że ten fenomen zdarzył się dwa razy.

Fenomen Fatimy:

Już od roku 1927 przybywały do Fatimy zbiorowe pielgrzymki z innych krajów. W latach 1928-1953 w miejscu objawień wzniesiono bazylikę Matki Bożej Różańcowej, tam też jest pochowana trójka pastuszków. Każdego roku do Fatimy przybywa ponad 5 milionów pątników ze wszystkich kontynentów.

Franciszek i Hiacynta zmarli niedługo po doznaniu objawień na hiszpańską grypę ( Franciszek 04.04.1919 r., Hiacynta 20.02.1920 r.). Jan Paweł II beatyfikował oboje 13 maja 2000 r. Łucja wstąpiła do karmelitanek bosych, zmarła 13.02. 2005 r. Benedykt XVI wydał zgodę na odstąpienie od oczekiwania 5 lat od śmierci do rozpoczęcia jej procesu beatyfikacyjnego.

Tajemnice fatimskie:

W pierwszej, najważniejszej części swojego fatimskiego orędzia Matka Boża mówiła, że ostateczną konsekwencją odrzucenia Boga przez człowieka jest piekło. Ukazała Łucji, Franciszkowi i Hiacyncie przerażającą wizję piekła, a potem powiedziała do nich: „Widzieliście piekło, do którego idą dusze biednych grzeszników. Bóg chce je ratować, Bóg chce rozpowszechnić na świecie nabożeństwo mego Niepokalanego Serca. Jeżeli się zrobi to, co wam powiem, zostanie wielu przed piekłem uratowanych i nastanie pokój na świecie” .

Druga tajemnica fatimska mówi o wizji piekła, do którego trafiają grzesznicy i o karze, czekającej świat za dokonywane na nim codziennie zbrodnie. Maryja przepowiedziała także wybuch i nieszczęścia II wojny światowej, wystąpienie głodu na rozległych obszarach świata, rozpoczęcie na wielką skalę prześladowań Kościoła i znieważanie osoby papieża. Prosiła o poświęcenie Rosji swemu Niepokalanemu Sercu i o przyjmowanie Komunii św. wynagradzającej w pierwsze soboty każdego miesiąca. Podkreśliła, że jeśli papież dokona tego poświęcenia, Rosja nawróci się i świat będzie cieszył się pokojem.

Trzecia tajemnica fatimska zrobiła największe wrażenie na dzieciach, jak i na wszystkich, którzy zetknęli się z objawieniami. Pełna treść jak podkreślała Łucja jest „przeznaczona tylko dla samych papieży.” Z początku nie ujawniła ona wszystkich tajemnic, dopiero za namową kanonika Galamba de Olivera biskupa diecezji Leiria (na terenie której leży Fatima), który wpłynął na spisanie wszystkich objawień. Siostra Łucja spisała trzecią część tajemnicy fatimskiej na wyraźne żądanie biskupa, kiedy poważnie zachorowała na przełomie roku 1943 i 1944. Dokument po kilkunastu latach doręczony został Janowi XXIII przez nuncjusza papieskiego w Lizbonie. Źródła kościelne podają, że między październikiem 1958 a lutym 1959 trzecia tajemnica fatimska została odczytana przez papieża Jana XIII oraz kardynała Alfredo Ottavianiego, prefekta Świętego Oficjum. Następnie dokument złożono w tajnych archiwach Watykanu.

Treść trzeciej tajemnicy fatimskiej ujawnił publicznie Jan Paweł II - 26 czerwca 2000 r., była w niej mowa o „białym kapłanie ginącym od kuli z broni palnej”, co część osób odnosi do zamachu na Jana Pawła II z 13 maja 1981 r.

Sam Jan Paweł II przypisywał swoje ocalenie wstawiennictwu Maryi. Pocisk, którym został raniony, przekazał jako wotum do sanktuarium fatimskiego. Został on umieszczony w koronie figury Matki Boskiej z Fatimy.

Czerwiec poświęcony jest Jezusowi Chrystusowi, którego właśnie w tym czasie czcimy w sposób szczególny w nabożeństwach dedykowanych Jego Najświętszemu Sercu. Nabożeństwo czerwcowe składa się z adoracji Najświętszego Sakramentu oraz Litanii do Najświętszego Serca Pana Jezusa.

U początków tego nabożeństwa stały cztery francuskie zakonnice: Małgorzata Maria Alacoque, Aniela de Sainte-Croix, Joanna Magdalena Joly i Anna Remusat.

Małgorzata Maria Alacoque, wizytka, żyjąca w XVII wieku przypomniała ludziom ewangeliczną prawdę, że „Bóg jest miłością”. Rozpowszechniała nabożeństwa do Najświętszego Serca w całym Kościele. Jej wielokrotnie ukazywał się sam Zbawiciel, aby przekazać ludziom, jak winni oddawać cześć Jego Sercu. Od samego początku miało ono charakter nabożeństwa wynagradzającego „temu Najświętszemu Sercu, które tak bardzo ukochało ludzkość, a w zamian otrzymuje niewdzięczność”.

Z tymi objawieniami związana jest obietnica Pana Jezusa dana tym, którzy praktykują pierwsze piątki miesiąca. Chrystus obiecuje, że tym wszystkim, którzy przez dziewięć z rzędu pierwszych piątków miesiąca przystąpią do Stołu Pańskiego, użyczy On łaski ostatecznej wytrwałości w dobrym i szczęśliwej śmierci.

Pomysł nabożeństw czerwcowych wyszedł od wychowanki jednego z paryskich klasztorów. Pewnego dnia Aniela de Saint - Croix podczas dziękczynienia po przyjęciu Jezusa w Komunii św. pomyślała, że skoro maj jest poświęcony Matce Bożej, to dobrze byłoby ofiarować czerwiec Sercu Jezusa.

Autorką Litanii do Serca Pana Jezusa była siostra Joanna Magdalena Joly. Litania przez nią napisana odmawiana była powszechnie w czasie wielkiej zarazy, jaka panowała w Marsyli w roku 1720. Następnie siostra - Anna Remusat wzbogaciła tę litanię o kilka nowych wezwań.

W 1899 r. Kongregacja Obrzędów zatwierdziła litanię do publicznego odmawiania. Do istniejących 27 wezwań dodano 6 dalszych. W ten sposób Litania licząca 33 wezwania upamiętnia każdy rok życia Chrystusa na ziemi.

Pierwszy raz w Polsce nabożeństwo czerwcowe zostało odprawione 1 czerwca 1857 w kościele Sióstr Wizytek w Lublinie. Papież Pius IX w roku 1859 polecił sprawować to nabożeństwo w całej ówczesnej Polsce (będącej pod zaborami).

Z czasem propozycja poświęcenia czerwca Najświętszemu Sercu trafiła do papieża. W 1873 r. papież Pius IX zatwierdził nabożeństwo czerwcowe.

Ukoronowaniem kultu Najświętszego Serca Pana Jezusa było poświęcenie całego rodzaju ludzkiego Najświętszemu Sercu Jezusa przez papieża Leona XIII w 1899 roku.

Październik jest miesiącem poświęconym modlitwie różańcowej. We wszystkich katolickich kościołach gromadzą się wtedy wierni na wspólną modlitwę różańcową. W październiku w naszej parafii odmawiamy nabożeństwo różańcowe - w dni powszednie pół godziny przed pierwszą wieczorną Mszą świętą, tj. o 17:30, a w każdą niedzielę o 15:30.

Obecnie prawie we wszystkich parafiach w Polsce znany jest tzw. Żywy Różaniec. Również i w naszej parafii jest on utworzony (Wspólnoty parafialne w naszej parafii).

Różaniec można odmawiać w każdym czasie i na każdym miejscu. Rozważanie tajemnic z życia Jezusa i Jego Matki, nadają różańcowi formę rozmyślania, kontemplacji Ewangelii, co pozwala nie tylko lepiej poznać życie Chrystusa, ale je także naśladować.

Tajemnice radosne odmawiamy w poniedziałki i soboty; tajemnice bolesne we wtorki i piątki, tajemnice chwalebne - w środy i niedziele, natomiast tajemnice światła rozważamy w czwartki.

Różaniec może także odmienić nasze życie społeczne, osobiste i rodzinne. Zawsze wtedy, kiedy jesteśmy w potrzebie - odmawiajmy różaniec.

W czasie całego Adwentu, poza niedzielami i uroczystością Niepokalanego Poczęcia NMP (8 grudnia), odprawiane są Roraty. Są to Msze święte ku czci Najświętszej Maryi Panny, odprawiane bardzo wczesnym rankiem. Ich nazwa pochodzi od łacińskich słów pieśni często śpiewanej na ich początku - „Rorate caeli desuper” („Spuśćcie rosę, niebiosa”).

Eucharystia rozpoczyna się przy zgaszonych światłach, zapalają się one dopiero podczas uroczystego hymnu „Chwała na wysokości Bogu”. Współcześnie z uwagi na udział dzieci i młodzieży Roraty odprawia się często wieczorem. W niektórych parafiach dzieci przychodzą na msze roratnie z zaświeconymi lampionami.

W czasie Rorat przy ołtarzu znajduje się dodatkowa, ozdobna świeca, roratka - symbolizuje ona Maryję, która w mroczny czas adwentowy w swoim łonie niesie światu Chrystusa - Światłość Prawdziwą. Jako córka Narodu Wybranego wraz z wszystkimi pokoleniami Matka Boża czekała na Jego przyjście. Od chwili jednak, kiedy anioł Gabriel zwiastował Jej, że pocznie i porodzi Syna, który ma być obiecanym Emanuelem, oczekiwała w szczególny sposób na Życie, które wzrastało pod Jej sercem.

Dzięki Jej nieustannej obecności oraz poprzez wytrwałą modlitwę do Niej w czasie tegoż nabożeństwa, Maryja pokornie wspiera Kościół w oczekiwaniu na ponowne narodzenie chwalebnego, uwielbionego Chrystusa.

W naszej parafii podczas Rorat, które rozpoczynają się o godzinie 17.00, wszystkie dzieci z naszej parafii przynoszą ze sobą do kościoła lampiony, a co najmniej jedno z nich je prezentuje. Ponadto wśród najmłodszych odbywa się losowanie własnoręcznie wykonanych serduszek z imieniem i nazwiskiem dziecka oraz napisanym dobrym uczynkiem, jakiego ono dokonało - w nagrodę zanosi do domu figurkę małego Jezusa w żłóbku. Podczas trwającego okresu Bożego Narodzenia wspomniane serduszka, będące przykładami dobrych uczynków, zawieszane są w naszej świątyni na choince, jako element świątecznej dekoracji.

W piątki Wielkiego Postu w naszej parafii o 16:30 adorujemy Chrystusa w Jego drodze na Golgotę.

Tradycja odtwarzania Drogi Krzyżowej wywodzi się z Jerozolimy, nazwę tego nabożeństwa wprowadził w 1458 roku jeden z pielgrzymów do Ziemi Świętej - W. Wey, a rozpowszechnili je w średniowieczu franciszkanie. W Polsce Drogę Krzyżową zaczęto odprawiać w XVI wieku, a upowszechnione zostało w XIX stuleciu.^[1]

Rozważanie przez na 14 tajemnic stacji drogi na Golgotę to wyrażenie chęci doświadczania bliskości z cierpiącym Jezusem, który był wyszydzany, opluwany i zmęczony pod ciężarem krzyża.^[1]

Podczas tej wędrówki Jezus spotkał Szymona Cyrenejczyka, pomocnego w niesieniu krzyża i Weronikę która otarła Mu zmęczoną twarz. Chrystusowi towarzyszyła zawsze Matka Boża.

Przechodząc od stacji do stacji przybliżamy się do najważniejszej tajemnicy życia - do zmartwychwstania.^[1]

__________________

1. Agata Łęczycka, Droga Krzyżowa, „Niedziela liturgiczna” w : „Niedziela”, Częstochowa 2010, nr 8, s.6-7

„Gorzkie żale” odmawiamy w naszej parafii w niedziele Wielkiego Postu o godz. 15:30. Nabożeństwo to pojawiło się na początku XVIII wieku, a po raz pierwszy odprawiono je w 1707 roku i do dziś zachowało się staropolskie jego brzmienie.^[1]

W śpiewanych pieśniach rozważamy mękę i śmierć Pana Jezusa oraz cierpienia Jego Matki, która wiernie towarzyszyła Mu podczas Drogi Krzyżowej.

W tym nabożeństwie wyrażamy naszą miłość wobec Jezusa i wdzięczność dla Niego za to, że z miłości ku Ojcu i nam podjął się tak trudnego dzieła zbawienia.

W każdą niedziele śpiewamy jedną z trzech części „Gorzkich żalów”, a w Wielki Piątek są wszystkie części odmawiane przy Grobie Pańskim.

Pierwsza część tego nabożeństwa obejmuje czas modlitwy Chrystusa w Ogrójcu do momentu oskarżenia Go przed sądem. W drugiej części skupiamy się na cierpieniach Jezusa od oskarżenia do nałożenia cierniowej korony. Śmierć Mesjasza na krzyżu i męki, które przeżył od chwili bluźnierczego „ukoronowania” stanowią treść trzeciej części.^[1]

__________________

1. Agnieszka Chadzińska, Gorzkie żale, „Niedziela liturgiczna” w : „Niedziela”, Częstochowa 2010, nr 8, s.8